Hij riep steeds heel hard JA!

'Mijn zoon Juul van 12 jaar kreeg last van motorische en vocale tics. Die werden zo ernstig, hij riep steeds heel hard “Ja!”, dat onze huisarts hem doorverwees naar de kinderarts. Via hem zijn we doorverwezen naar het expertisecentrum Dwang, Angst en Tics van Levvel.

In de therapiesessies schreef Juul zijn tics op zodat hij zich bewust werd van de tics waar hij ongemerkt steeds meer last van had gekregen. Hij moest oefenen met het uitstellen van de tic die hij aan voelde komen. We oefenden dit gezamenlijk tijdens een spelletje. Het werd duidelijk dat Juul in opdracht zijn vocale en motorische tics, zoals grimassen, ogen knipperen en schouders ophalen, kon uitstellen.

'Hij werd gezien, ook tijdens zijn boze buien.'

Juul vond het heel vervelend om de oefeningen te doen. Hij vond het vreselijk om gezien te worden als iemand die een probleem had, en vooral dat hij hierover moest praten. Maar omdat de tics aanzienlijk minder werden, stimuleerde dat ons om door te gaan. Met de therapeut keken we welke oefeningen het beste hielpen en waar Juul nog motivatie voor kon opbrengen. Gelukkig werd er veel in overleg met Juul gedaan. Hij werd gezien, ook tijdens zijn boze buien.

We hebben doorgezet en zagen steeds meer een positief resultaat. Juul heeft nog wel last van het gevoel dat hij een beweging of geluid moet maken, maar hij kan dit steeds beter accepteren en doordat hij op zulke momenten afleiding zoekt, is er volgens hem mee te leven.’